29:1 Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:

29:2 Ó að mér liði eins og forðum daga, eins og þá er Guð varðveitti mig,

29:3 þá er lampi hans skein yfir höfði mér, og ég gekk við ljós hans í myrkrinu,

29:4 eins og þá er ég var á sumri ævi minnar, þá er vinátta Guðs var yfir tjaldi mínu,

29:5 þá er hinn Almáttki var enn með mér og börn mín hringinn í kringum mig,

29:6 þá er ég óð í rjóma, og olífuolían rann í lækjum úr klettinum hjá mér,

29:7 þá er ég gekk út í borgarhliðið, upp í borgina, bjó mér sæti á torginu.

29:8 Þegar sveinarnir sáu mig, földu þeir sig, og öldungarnir risu úr sæti og stóðu.

29:9 Höfðingjarnir hættu að tala og lögðu hönd á munn sér.

29:10 Rödd tignarmannanna þagnaði, og tunga þeirra loddi við góminn.

29:11 Því að ef eyra heyrði, taldi það mig sælan, og ef auga sá, bar það mér vitni.

29:12 Því að ég bjargaði bágstöddum, sem hrópuðu á hjálp, og munaðarleysingjum, sem enga aðstoð áttu.

29:13 Blessunarósk aumingjans kom yfir mig, og hjarta ekkjunnar fyllti ég fögnuði.

29:14 Ég íklæddist réttlætinu, og það íklæddist mér, ráðvendni mín var mér sem skikkja og vefjarhöttur.

29:15 Ég var auga hins blinda og fótur hins halta.

29:16 Ég var faðir hinna snauðu, og málefni þess, sem ég eigi þekkti, rannsakaði ég.

29:17 Ég braut jaxlana í hinum rangláta og reif bráðina úr tönnum hans.

29:18 Þá hugsaði ég: ,,Í hreiðri mínu mun ég gefa upp andann og lifa langa ævi, eins og Fönix-fuglinn.

29:19 Rót mín er opin fyrir vatninu, og döggin hefir náttstað á greinum mínum.

29:20 Heiður minn er æ nýr hjá mér, og bogi minn yngist upp í hendi minni.``

29:21 Þeir hlustuðu á mig og biðu og hlýddu þegjandi á tillögu mína.

29:22 Þá er ég hafði talað, tóku þeir eigi aftur til máls, og ræða mín draup niður á þá.

29:23 Þeir biðu mín eins og regns, og opnuðu munn sinn, eins og von væri á vorskúr.

29:24 Ég brosti til þeirra, þegar þeim féllst hugur, og ljós auglitis míns gjörðu þeir aldrei dapurt.