4:1 Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:

4:2 Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?

4:3 Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.

4:4 Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.

4:5 En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.

4:6 Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?

4:7 Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?

4:8 Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.

4:9 Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.

4:10 Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.

4:11 Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.

4:12 En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _

4:13 í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.

4:14 Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.

4:15 Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.

4:16 Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:

4:17 ,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?

4:18 Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,

4:19 hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.

4:20 Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.